Όποτε ακούω τη λέξη καλλιτέχνης, το πρώτο άτομο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Κυριάκος Χριστοδουλίδης. Αν ρίξεις μια γρήγορη ματιά στις φωτογραφίες που βγάζει θα καταλάβεις το λόγο.
Της Γιώτας Κούμουρου
Είναι απόφοιτος του Τμήματος Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick και παρόλο που βρήκε κλειστές τις πόρτες στο τομέα των σπουδών του, δεν τα έβαλε κάτω.
Άφησε για λίγο το πτυχίο στο συρτάρι και καταπιάστηκε με τη φωτογραφία, ανοίγοντας μάλιστα και το δικό του χώρο, το «Kyriakos Xristodoulides Photography».
Εκτός από τη φωτογραφία, ο ίδιος επένδυσε από νεαρή ηλικία σε πολλές μορφές τέχνης και όπως αποδείχθηκε… η τέχνη είναι το στοιχείο του.
Ο Κυριάκος Χριστοδουλίδης μίλησε στο Capital Today για τη φωτογραφία, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο ξεκίνημά του, αλλά και για την τέχνη γενικότερα.
«Δεν έχει σημασία πόσο αργά βήματα κάνουμε κάθε μέρα, φτάνει να προχωρούμε. Μόνο έτσι θα φτάσουμε αργά ή γρήγορα τους στόχους μας»
Πως αποφάσισες να ξεκινήσεις μόνος σου μια επιχείρηση που δεν έχει καμία σχέση με τις σπουδές σου;
Από την πρώτη μέρα των σπουδών μου, γνώριζα ότι ως δημοσιογράφος ήθελα να ασχοληθώ μόνο με το πολιτιστικό ρεπορτάζ, άλλα δυστυχώς βρήκα κλειστές πόρτες. Χαρακτηριστικά άκουσα φράσεις όπως: «Αν θέλεις να ζήσεις ως δημοσιογράφος πρέπει να γράφεις για πολιτικά τζιαι μάππες. Μόνο τούτα πουλούν» ή «Καλά, καρτεράς να σου δώσει ο πολιτισμός να φάεις;». Σίγουρα, όταν βλέπεις ότι ο δρόμος που θέλεις να ακολουθήσεις είναι κλειστός είτε θα βολευτείς και θα ακολουθήσεις μια φιλοσοφία που πάει κόντρα με τα δικά σου πιστεύω, είτε θα προσπαθήσεις να φθάσεις στον προορισμό σου μέσω μιας άλλης διαδρομής. Έτσι, αποφάσισα να «επενδύσω» στη φωτογραφία. Εδώ, επιτρέψτε μου να διαφωνήσω για το 2ο σκέλος της ερώτησής σας. Η τέχνη της φωτογραφίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον τομέα της Δημοσιογραφίας. Εξάλλου, την πρωτογνώρισα μέσα από τα μαθήματα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, καθώς συμπεριλαμβάνεται στο συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών. Το φωτορεπορτάζ, για παράδειγμα, είναι η μετάδοση μιας είδησης, με τη διαφορά ότι η εικόνα αντικαθιστά το λεκτικό. Κάποιες φορές μάλιστα, μια εικόνα υπερισχύει των λέξεων.
Συνάντησες δυσκολίες;
Κάθε αρχή είναι και δύσκολη. Ξεκίνησα με λίγα εφόδια και έναν ερασιτεχνικό εξοπλισμό με στόχο να κάνω τα επόμενά μου βήματα. Τα πρώτα χρόνια, σαφώς, είχα πολύ λιγότερες ευκαιρίες και κάποιες φορές τα πράγματα δεν εξελίσσονταν όπως ήθελα, με αποτέλεσμα να απογοητεύομαι. Χρειάζεται, όμως επιμονή και υπομονή για να ξεπεράσεις κάθε δυσκολία και για να πετύχεις κάθε σου στόχο. Κάθε μέρα θέλεις να μαθαίνεις περισσότερα, να γίνεσαι καλύτερος, έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να πλησιάζει όλο και περισσότερο στις δικές σου προσδοκίες. Όλο αυτό, είναι μια ενδιαφέρουσα διαδικασία και οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσεις είναι αυτές που θα σε διαμορφώσουν. Στη ζωή μας εξάλλου θα πέσουμε κάτω πολλές φορές. Σημασία έχει αυτό να μας πεισμώνει και όταν ξανασηκωνόμαστε να είμαστε πιο ώριμοι και πιο δυνατοί.
Ένας νέος φωτογράφος όπως είσαι εσύ, μπορεί σήμερα να ζήσει αποκλειστικά από αυτό το επάγγελμα;
Εξαρτάται πώς ορίζεται στις μέρες μας η έννοια του «ζω». Ανήκω σε μια γενιά η οποία, θεωρώ, ότι δεν είχε τις ίδιες ευκαιρίες σε σχέση με παλαιότερες γενιές. Σε αυτό, σίγουρα, μπορούμε να πούμε ότι συνέβαλε και η οικονομική κρίση. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι εκτός από τα αρνητικά που φέρνει μαζί της η κάθε μορφή κρίσης, βοηθά στο να δούμε λίγο πιο καθαρά τι πραγματικά έχει σημασία. Για μένα, σημασία έχει να αγαπάς αυτό που κάνεις , να δουλεύεις με αφοσίωση και πάθος και να αρκείσαι στα απαραίτητα για μια αξιοπρεπή διαβίωση.
«Ξεκίνησα με λίγα εφόδια και έναν ερασιτεχνικό εξοπλισμό»
Γιατί κάποιος να επιλέξει εσένα και όχι κάποιον που είναι στο επάγγελμα περισσότερα χρόνια;
Στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια, ο τομέας της φωτογραφίας βρίσκεται σε μια συνεχή ανάπτυξη. Για έναν τόσο μικρό τόπο, υπάρχουν πάρα πολλοί αξιόλογοι φωτογράφοι που κάνουν πολύ σημαντική και καλαίσθητη δουλειά. Δε θεωρώ τον εαυτό μου καλύτερο από κάποιον άλλο συνάδελφο απλώς πιστεύω ότι σιγά-σιγά δημιουργώ την δική μου ταυτότητα. Αν, λοιπόν, κάποιος επιλέξει εμένα είναι γιατί ταυτίζεται με αυτήν.
Ποιο είδος φωτογραφίας υπηρετείς καλύτερα;
Με ελκύει περισσότερο να φωτογραφίζω ότι έχει να κάνει με τέχνες, θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις κ.α. Γενικά μού αρέσει να επικοινωνώ με τους ανθρώπους μέσα από τις φωτογραφίες μου. Να αποτυπώνω τα συναισθήματα που οι ίδιοι νιώθουν, αλλά και όσα ένιωσα εγώ όταν πατούσα το κουμπί. Δεν θα αποφασίσω εγώ αν το υπηρετώ καλύτερα, αλλά γνωρίζω ότι θα ήθελα στο πέρας του χρόνου να είμαι ένας πολιτιστικός φωτογράφος, ή αλλιώς art photographer.
Τι ψάχνεις να βρεις σε μία φωτογραφία; Σε φωτογραφίες άλλων, και στις δικές σου, ποια χαρακτηριστικά θεωρείς σημαντικά;
Στις τέχνες, καταρχάς, δεν πιστεύω ότι υπάρχει σωστό και λάθος. Ο κάθε ένας, θα σου πει την ίδια πρόταση με άλλα λόγια, με άλλη έκφραση, με άλλες κινήσεις. Έτσι, η φωτογραφία για μένα λειτουργεί σαν καθρέφτης, αφού ο τρόπος που θα φωτογραφίσει ο κάθε ένας επηρεάζεται σαφώς από την προσωπικότητα και την ιδεολογία του. Δε θεωρώ σωστό να κρίνουμε το έργο κάποιου καλλιτέχνη με κριτήριο αν ακολούθησε πιστά τους όρους και τις προϋποθέσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να σεβόμαστε τους κανόνες, αλλά αν όλοι ακολουθούμε τους ίδιους κανόνες τότε θα παρουσιάζαμε όλοι το ίδιο αποτέλεσμα. Πώς μπορεί κάποιος να κατοχυρώσει τη δική του ταυτότητα, αν δεν τολμήσει να εκφραστεί μέσω της δικής του προσωπικότητας; Αν είχαμε όλοι την ίδια φωνή ή το ίδιο πρόσωπο δεν θα ήταν τρομακτικό;
Το πτυχίο το άφησες στο «συρτάρι»;
Αν μιλούμε κυριολεκτικά, προς το παρόν το πτυχίο μου το τρώει ο σκόρος. Αλλά, θεωρώ ότι οι σπουδές μου στο τομέα της δημοσιογραφίας μόνο θετικά λειτούργησαν καθώς, όπως προανέφερα, εκεί συνάντησα τη φωτογραφία. Επιπλέον, θεωρώ σημαντικό για κάθε επαγγελματία να μπορεί να επικοινωνήσει σωστά με τους πελάτες ή τους συνεργάτες του, να μπορεί να προωθήσει τη δουλειά του με τις κατάλληλες λέξεις. Σε αυτό θεωρώ ότι με βελτίωσε η σπουδή μου.
Τι θα συμβουλές τους νέους στην Κύπρο που δεν βρίσκουν δουλειά στον τομέα τους;
Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Κάθε νέος, έχει κάποιους στόχους, κάποιο πλάνο για το πως θέλει να προχωρήσει και να εξελιχθεί. Όταν βρίσκει πόρτες κλειστές είναι αναμενόμενο να απογοητευτεί ή ακόμα και να τα παρατήσει, όταν αυτό γίνεται επανειλημμένα. Θα έλεγα ότι δεν πρέπει να μας φοβίζει ο δύσκολος δρόμος ό,τι και να σημαίνει αυτό. Μέσα από αυτόν το δρόμο μαθαίνεις περισσότερα και ωριμάζεις πιο γρήγορα. Και όταν φθάσεις στον προορισμό σου είσαι ακόμα πιο έτοιμος και συνειδητοποιημένος.
Εκτός από τη φωτογραφία ασχολείσαι και με κάτι άλλο;
Οτιδήποτε έχει να κάνει με τέχνη με ελκύει. Έτσι, εκτός από τη φωτογραφία, ασχολούμαι με τη μουσική. Είμαι μέλος σε δυο συγκροτήματα, τους BlackAnis και τους Κρόκες. Η μουσική είναι κάτι που θέλω να έχω για πάντα στη ζωή μου καθώς είναι ένας διαφορετικός τρόπος έκφρασης που είναι απαραίτητος για την προσωπική μου ηρεμία. Παράλληλα, ασχολούμαι με τη συγγραφή, είτε με τη μορφή της στιχουργικής είτε με τη μορφή της ποίησης.
Έχεις θέσει κάποιος στόχους για το μέλλον;
Σε κάθε έναν από τους τομείς που ασχολούμαι έχω θέσει τους στόχους μου. Το κοινό σημείο είναι η καθημερινή ανάγκη να βελτιώνομαι και να εξελίσσομαι. Δεν έχει σημασία πόσο αργά βήματα κάνουμε κάθε μέρα, φτάνει να προχωρούμε. Μόνο έτσι θα φτάσουμε αργά ή γρήγορα τους στόχους μας. Με σταθερά και αποφασιστικά βήματα. Σιγανά και ταπεινά.
